یدالله کابلی/ استاد خوشنویس
بهترین حمایتی که دولت می‌تواند از یک هنرمند پیشکسوت کند، این است که شرایط انتشار آثار آن‌ها را فراهم کند تا این آثار هم از گزند روزگار در امان بماند و هم شرایطی فراهم شود تا تجربیات زیسته شده هنرمندان در اختیار نسل‌های بعد قرار گیرد. اما متاسفانه در کشور ما برای بزرگداشت یک هنرمند تنها به برگزاری یک مراسم بسنده می‌کنند و بیشتر این برنامه‌ها هم جنبه تشریفاتی دارد و از نظر علمی بار خاصی ندارد که گاه اتفاقا برای این مراسم‌ها هزینه‌های هنگفتی هم می‌شود. مثلا در زمینه خوشنویسی با پیشینه غنی‌ای که داریم، چند کتاب آثار هنرمندان دوره‌های پیش و اصلا همین نسل خودمان به جا مانده است؟ اگر کتاب‌های هنرمندان منتشر شود، هنرمندان نسل‌های بعد برای رسیدن به تجربیات جدید هزینه کمتری متحمل می‌شوند و می‌توانند از این گنجینه‌ها استفاده ارزشمندی کنند.
هزینه انتشار کتاب‌های نفیس هنری بسیار بالاست و با توجه به قیمت کاغذ و دشواری کسب مجوز و طی کردن مراحل چاپ اگر خود هنرمند بخواهد در این زمینه وارد عمل شود، با دشواری‌های متعددی هم از نظر مالی و هم از نظر زمانی روبه‌رو خواهد شد. شاید برخی از استادان پیشکسوت از توان مالی خوبی برای انتشار آثارشان برخوردار باشند اما به دلیل کهولت سن توان این کار را ندارند که خودشان روند انتشار آثارشان را دنبال کنند.
جالب اینجاست دولت برای ورزشکاران هزینه‌های بسیار زیادی می‌کند، اگر تنها یک صدم این بودجه معطوف به بخش فرهنگ و هنر می‌شد، هنرمندان در کشور ما از وضعیت بهتری برخوردار بودند. اگر نگاه تبعیضی در جامعه ما نسبت به هنرمندان در مقایسه با ورزشکاران کمرنگ شود، بی‌شک بخش‌های خصوصی نیز بیشتر و بهتر در این بخش سرمایه‌گذاری خواهند کرد.
البته با همه تبلیغات سوئی که گاه درباره خوشنویسی در ایران می‌شود، خوشنویسی از جایگاه خوبی برخوردار است و همچنان مورد توجه هنرجویان است.