در همین راستا برنامه‌های‌شان را پیاده،اما خود را بر خر مراد، سوار و ما را پیاده می‌کنند. البته خودشان که می‌گویند: باید ایران را آباد کنند. ما هم می‌گوییم لابد درست ادعا می‌کنند و واقعا دارند کاری و یا دردی را دوا می‌کنند. اینکه چرا هنوز اینجائیم، شاید به این خاطر باشد که دقیقا نمی‌دانند یا حواس‌شان نیست که چه می‌کنند! یادمان باشد که سهل انگاری از آن چیزهایی است که یقه آدم را -به جز معصومین- ول نمی‌کند. دست‌شان هم درد نکند، نیت و شعار مهم است که در این یک مورد، خودشان را تیکه پاره می‌کنند.
باید گفت: مسئولین همیشه فکر مایند و کاملا ساده‌زیست بر مسندشان تکیه می‌کنند. هرچند ساده زیستی را خودشان تعریف می‌کنند که طبیعتا کمی با تعاریف رایج، فرق می‌کند. مثلا آنها برای مدرک گرفتن و دکتر شدن‌شان کلی پول خرج می‌کنند و یا برای درس خواندن به کشورهایی مسافرت می‌کنند که آنها را صبح تا شب جلوی ما نفرین می‌کنند. سوار بر شاسی بلند می‌شوند و دست‌ها را از یک پراید هم کوتاه می‌کنند. تا دل‌تان بخواهد پنهانی پای‌شان را از گلیم و خط قرمزها دراز می‌کنند و عزم خود را برای سیتی‌زن ، دوتابعیتی و پناهنده شدن جزم می‌کنند. حداقل، برای مداوا و تفریح یواشکی هم که شده، دمی به خمره می‌زنند و پای‌شان را به فرنگستان باز می‌کنند. بعد هم، اگر باد نیاید تفاوت فرهنگی را برای ما معنا می‌کنند! اما...
مسئولین فقط به فکر الان‌مان نیستند بی سر وصدا و چراغ خاموش برای آینده ما هم برنامه دارند و تلاش می‌کنند. یعنی برای زمان‌هایی که نیستند، اما ملت هستند و «همیشه در صحنه بودن»را تجربه می‌کنند. آنها برای اجرای برنامه‌شان خسیس بازی درنمی‌آورند. سر کیسه را شل می‌کنند و درست عینهو خودشان، آقازاده‌شان را هم برای کسب علم و دانش راهی آن سر دنیا می‌کنند. با این کار، هم به حدیث پیامبر اقتدا می‌کنند-حالا چین نشد تا همین انگلستان هم کفایت می‌کند!-هم در آینده، کشورعزیزمان را پر از مسئول متخصص و متعهد می‌کنند! یعنی از همین الان جانشین پروری کرده و با شایسته‌سالاری ژن خوب تلخیص و به جامعه تزریق می‌کنند.
نکته مهم اینجاست که کلی هم آب پشت سر دلنبدشان خالی می‌کنند تا مبادا بعد از درس و مشق آنها راه وطن را گم کنند و کسور را به حال خود رها کنند؛ چون از این کارها زیاد می‌کنند. خدایا شکرت که مسئولین همزمان در چند جبهه خدمت صادقانه و حسابی فعالیت می‌کنند. هم به فکر دنیایند و هم جاده و راه آخرت را برای ما صاف می کنند. با این اوصاف همین حالا 4000 نفر در کشور روباه پیر، جوانی می‌کنند و 4 برابر‌شان هم، در سراسر اروپا تا دکترا شیمی و فیزیک و هندسه می‌خوانندو به ایران که می‌آیند با یک پله صعود، ادعای خدایی می‌کنند. خلاصه پا به پای هم در مسئولیت‌ها پیر می‌شوند و تا دم گور مدیریت می‌کنند. مثلا شوراها را نگهبانی می‌کنند.
خلاصه هر جا باشند معتقدند که فقط آنها دود را از کنده بلند می‌کنند. قحط‌الرجال را آنها تلقین می‌کنند؛ می‌گویند مریض و مرض زیاد است و برای درمان، فقط دکتر را پیشنهاد می‌کنند. ریا نمی‌کنند اما در عین حال فقط خودشان را ناجی مردم معرفی می‌کنند. ما هم دعا می‌کنیم که دواهایشان بیشتر از باباهای‌شان برای‌مان افاقه کند تا ایران عزیزمان بالاخره به سر منزل مقصود راه پیدا کند. البته اگر با چنین وضعی بتوانند، کار عجیبی کرده‌اند؛ یعنی شاهکار بزرگی می‌کنند. این هم نشد ملالی نیست، ما به حداقل ها قانعیم، فقط ایکاش کمی لای در را وا کنند تا کمی هوا به این کشور وارد کنند. ببیینیم این آینده سازان ژن خوب چه می‌کنند.