نوآوران آنلاین-در تحقیقات میدانی شاهدی شناسایی شد که مدعی بود دو زن را سوار بر خودروی پژو نوک مدادی دیده است که جسد را به آتش کشیده و از محل متواری شده اند.اظهارات تنها شاهد ماجرا، نخستین سرنخ را به دست تیم جنایی داد. پس از شناسایی هویت بچه در ادامه بررسی ها نیز مشخص شد که همسایه امیرعلی - مقتول- با آنها اختلافاتی جزئی داشته و حتی تیم تحقیق به بررسی خانه همسایه پرداخته اما هیچ سرنخی از پسرک به دست نیاورده بودند.
باتوجه به اینکه محل کشف جسد خرمشهر بود مأموران آگاهی با نیابت قضایی راهی ماهشهر شده و در ادامه تحقیقات باتوجه به اینکه همسایه امیرعلی با آنها اختلاف داشته و خودروی ۴۰۵ نوک مدادی داشت این احتمال قوت گرفت که جنایت از سوی این خانواده رخ داده است. بدین ترتیب با هماهنگی های قضایی خودروی ۴۰۵ همسایه مقتول مورد بازبینی قرار گرفت و با پیدا شدن لکه خون در خودرو بلافاصله صاحب خودرو که زن میانسالی به نام فتانه بود بازداشت شد.
مقتول
فتانه برای تحقیقات به شعبه دوم بازپرسی دادسرای عمومی و انقلاب خرمشهر منتقل شد اما منکر جنایت بود.دادستان خرمشهر در این رابطه به خبرنگار «ایران» گفت: دو روز پس از بازداشت فتانه دختر۱۷ ساله اش لب به اعتراف گشود. وی در بازجویی ها به تصادف با امیرعلی و آتش زدن جسد او اعتراف کرد. وی که در کلاس سوم دبیرستان تحصیل می کند برای بررسی صحت روانی به پزشکی قانونی منتقل شد و بزودی به بازسازی صحنه تصادف و جنایت می پردازد.
اعترافات متهم
سمیرا، ۱۷ ساله ساکن بندر امام خمینی استان خوزستان است. او در گفت وگویی از روز حادثه و انگیزه اش برای آتش زدن جسد پسر ۷ ساله می گوید.
اختلافات تان با خانواده امیر علی سر چه بود؟
مسائل معمولی که همسایه ها باهم دارند. امیر علی ۶ خواهر داشت و ماهم دو دختر بودیم و از بچگی باهم بزرگ شده بودیم. اختلاف پیش می آمد بین همسایه ها و این اختلافات در این حد نبود که بخواهیم کسی را به قتل برسانیم.
روز حادثه چه اتفاقی افتاد؟
مادرم با ماشین ۴۰۵ مسافرکشی می کند. روز حادثه از من خواست تا ماشین را از پارکینگ بیرون بیاورم و در کنار خیابان در سایه پارک کنم. با آنکه گواهینامه ندارم اما معمولاً پشت فرمان خودروی مادرم می نشینم. آن روز هم همین کار را کردم و زمانی که دنده عقب گرفتم تا از پارکینگ بیرون بیایم حس کردم که با چیزی برخورد کردم. ماشین را که پارک کردم با بدن نیمه جان امیرعلی مواجه شدم. وحشت زده بودم و استرس زیادی گرفتم. ساعت ۵ بعد از ظهر بود برای همین کسی آن زمان در خیابان نبود تا شاهد ماجرا باشد.
به کسی این ماجرا را نگفتی؟
به مادرم گفتم و او گفت بیچاره شدیم. ما با خانواده امیرعلی اختلاف داشتیم و مادرم گفت خانواده اش باورشان نمی شود که یک حادثه بوده است. بچه را از روی زمین بلند کردم و روی صندلی عقب گذاشتم.
بچه آن زمان زنده بود؟
بله، نفس می کشید. اول می خواستم بچه را در گوشه خیابان یکی از شهرستان های اطراف رها کنم اما ترسیدیم که لو برویم. نمی دانستم با بچه چکار باید بکنم و برای همین تصمیم گرفتم که جسد را آتش بزنم.
پیشنهاد آتش زدن جسد را تو دادی؟
بله. به سمت آبادان حرکت کردیم. اصلاً حال خوبی نداشتم. در گوشه ای توقف کردم و مادرم پشت فرمان نشست و من روی صندلی عقب کنار امیرعلی نشستم. داخل ماشین ساکی بود که وسایلمان را داخل آن قرار می دادیم. امیرعلی آن زمان نفس می کشید، ساک را روی صورت او گذاشتم اما بعد از چند لحظه متوجه شدم امیرعلی دیگر نفس نمی کشد و صورتش سیاه شده است. چاره ای جز سر به نیست کردن جسد امیرعلی نداشتیم. جسد را از داخل ماشین بیرون آوردم و با بنزین آن را آتش زدم. چشمم به جسد شعله ور که افتاد پشیمان شدم و خواستم آتش را خاموش کنم اما دیدم مردم جمع شده اند و ترسیدم که لو برویم.
فکر می کردی دستگیر شوی؟
بعداز رها کردن جسد و هنگامی که در آبادان بودیم و داشتیم به خانه برمی گشتیم خواهرم زنگ زد و گفت پلیس در رابطه با ناپدید شدن امیرعلی به ما شک کرده و خانه را بازرسی کرده است.
با این حساب چرا خودت را معرفی نکردی؟
با خودم گفتم صبر می کنم تا مرا دستگیر کنند. از مجازات می ترسیدم.
عذاب وجدان داشتی؟
یک لحظه هم آرام ندارم. نمی دانم آن لحظه چطور این تصمیم اشتباه را گرفتم.