نوآوران آنلاین- نمایش‌هایی که تبلیغات خوبی دارند چه خوب باشند چه بد، پرمخاطب می‌شوند اما گروه‌هایی که بودجه‌ای برای تبلیغات ندارند و نمی‌توانند در بحث اطلاع‌رسانی و تبلیغ با قدرت وارد شوند،حتی اگر نمایش‌های باارزشی هم روی صحنه ببرند در زمینه جذب مخاطب ناکام می‌مانند. متاسفانه تلویزیون هیچ برنامه‌ای در زمینه تئاتر تولید و پخش نمی‌کند. ازاین‌رو گروه‌های تئاتری که موفق می‌شوند تهیه‌کننده پیدا کنند، برای جذب مخاطب به استفاده از چهره‌های سینمایی روی می‌آورند.
در مجموع استقبال مردم از تئاتر خوب نیست چرا که هم سالن‌های تئاتر تنها در مرکز شهر هستند و دسترسی مردم به آن‌ها دشوار است و هم اطلاع‌رسانی مناسبی درباره برنامه‌های تئاتر نمی‌شود. تماشاگر نمی‌داند پس از طی‌کردن این مسیر طولانی برای رسیدن به سالن تئاتر،با چه نوع نمایشی روبه‌رو می‌شوند چراکه اهالی تئاتر چندان در نزد مردم شناخته شده نیستند از همین رو به دلیل شناخته شده بودن کارگردانان سینما مردم رفتن به سینما را به تئاتر دیدن ترجیح می‌دهند.
حضور چهره‌های سینمایی در تئاتر فقط سالن را پر می‌کند و هیچ نقشی در اعتلای تئاتر ما ندارند. تنها بازیگرانی که از تئاتر فعالیت‌های خود را آغاز کرده اند و به سینما رفته اند در حوزه تئاتر بازی قابل قبول ارائه می‌دهند. معضل ما این است که بازیگری که تنها در چند نمایش به عنوان بازیگر حضور داشته است تصمیم می‌گیرد کارگردان تئاتر شود و با چهره‌های صرفا سینمایی در تالار وحدت نمایشش را روی صحنه می‌برد! تعدادی تماشاگر برای دیدن این چهره‌ها به سالن می‌آیند و برای آن‌ها مهم نیست که چه نمایشی و یا چه بازی‌ای را ببینند. صرفا تماشای بازیگران چهره از نزدیک و در نهایت امضا گرفتن از آن‌ها این قسم از تماشاگران تئاتر را راضی می‌کند اما برای مخاطب اصلی تئاتر دیدن چنین نمایشی دلزدگی به وجود می‌آورد و در نهایت حداقل برای مدتی از تماشای تئاتر منصرف می‌شود.