نوآوران آنلاین- به‌شخصه با این‌که مخاطب نوجوان نباید برخی مسائل را ببیند، نباید گریه کند یا اذیت شود، مخالف هستم. حتی با این تصور که باید برای بچه‌های کوچک‌تر بخش‌های غم‌انگیز را حذف کنیم هم موافق نیستم. معتقدم مخاطب نوجوان ما دوست دارد در جمع، بخندد، غمگین شود و یا گریه کند. هیچ ایرادی ندارد که نوجوان تئاتری ببیند و با دیدن آن، غمگین شود. این رویکرد، اشتباه ما و سیاست‌گذاران تئاتر نوجوان است.
این رویکرد ما که نوجوانان نباید با دیدن صحنه‌های تاثربرانگیز اذیت شوند، در ادامه به این منجر شده است که می‌گوییم این کار را نکنیم، سیاه‌نمایی است، آن کار را انجام ندهیم، فضا تلخ می‌شود و الخ... تمام این مسائل، اجزای جدایی‌ناپذیر زندگی هستند، ممکن است محبوب‌ترین شخصیت نمایش بمیرد، ممکن است نوجوان گریه کند. هیچ‌کدام از این اتفاق‌ها ایرادی ندارد. مگر ما در دنیای واقعی می‌توانیم جلوی اتفاق‌های ناگوار را بگیریم تا نوجوان ما ناراحت نشود؟ از سویی دیگر باید نوجوانان دوران خودمان را بشناسیم؛ این نوجوانان، سریال‌هایی مثل «بازی تاج و تخت» (Game of Thrones) می‌بینند که در هر قسمت شخصیت محبوبشان به بدترین شکل ممکن می‌میرد. چون نوجوانان دوست دارند در میان جمعیت غمگین شوند، گریه کنند و کسی گریه آن‌ها را در سالن تاریک تئاتر نبیند.