نوآوران آنلاین- دکتر مظفر رویایی؛ موسس رشته مدیریت فرهنگی و اقتصاد هنر در دانشگاه‌های ایران، استاد دانشگاه، شاعر، مترجم و کارشناس هنری درباره مصائب تولید آثار هنری و فرهنگی در ایران، گفت: یکی از مشکلات تولید اثار فرهنگی این است که برای تولید کالا در اقتصاد عمومی، تسهیلاتی از جانب بانک‌ها به تولیدکننده داده می شود اما در تولید کالا و خدمات فرهنگی در مملکت ما خبری از این امکانات نیست. یعنی کسی برای تولید هنر و خدمات فرهنگی و هنری تسهیلات نمی دهد. اگر هم تسهیلات بدهند، ما نمی توانیم در تولید غیر انبوه آنها را مصرف کنیم و تنها باید در تولید انبوه کتاب و یا سی دی یا سینما هزینه شود.
رویایی ضمن اعلام این نکته که حداقل روی کاغذ می‌توان راهی برای برون‌رفت از هر مشکل یافت، ادامه داد: راه حل ما این است که حوزه هایی را که در تولید مشکل دارند با حوزه هایی که در زمینه تولید مشکلات کمتری دارند به یکدیگر وصل کنیم. یعنی بگوییم به عنوان مثال یک کار سینمایی حتما بخشی از نقاشی، قصه، شعر و ... را که از نظر سرمایه گذاری و بازگشت سرمایه فقیر است در خود راه دهد. در این راستا تهیه کنندگان و کارگردانان سینما می توانند بهای منصفانه برای رمان هایی که در اثر سینمایی از آنها استفاده می شود در نظر بگیرند نه اینکه یک کتاب را بخرند و در بیس فیلمنامه با همان قیمت های نازل استفاده کنند. یا مثلا در حوزه عکاسی، کار عکاس در محل تولید فیلم به پایان نرسد بلکه به بخشی از خود سینما تبدیل شود. در زمینه های گرافیک، فیلمنامه نویسی و ... هم همینطور. همه این عناصر برای توفیق کار سینمایی کمک کرده اند. این کار می تواند باعث شود که چرخه اقتصادی در حوزه های دیگر غیر از سینما هم وارد شوند و به این شکل نباشد که استقلال حرفه ای باعث شود محرومیت های مالی برای حوزه های دیگر به وجود بیاید.
این گارشناس اقتصادهنر در پایان تخصیص یارانه به فعالیت‌های هنری و فرهنگی دیربازده را نیز راهگشا دانست و گفت: تولید عرصه فرهنگ و هنر به دلیل جدایی فعالیت های هنری از یکدیگر کند است. اگر هنر داخل سیستم هایی شود که سرعت و جذبه های مالی آن سیستم ها روی آنها به نحوی تاثیر بگذارد، خود به خود تولید آثار هنری هم بهتر می شود و راه می افتد و این راه افتادن باعث می شود این شخصی بودن، طولانی بودن، صبور بودن، کم سرمایه بودن و همه این مشکلات را به شکلی تمام می کند منتها ما باید بپذیریم که برای تولید رشته های هنری که خواب سرمایه دارند و صبوری برای بازگشت سرمایه نیاز دارند، باید مکانیزم های از پیش تعیین شده برای رونق بازار تولید کنیم تا هم هنرمندان اطمینان خاطر پیدا کنند و هم مدت زمان خواب سرمایه کاهش یابد.
وی در ادامه افزود: به عنوان مثال اگر یک نقاش را در نظر بگیرید، به هر گالری داری که مراجعه کند، بسیاری از شرایطشان مورد نظر او نیستند. به نظر من اگر می خواهند یارانه بدهند، کاری کنند که آثار هنری عرضه آسانتری داشته باشد و این امکانات تنها در اختیار کالاهای بزرگ و معتبر و صاحب امضاهای معروف نباشد. نباید جامعه و یا دولت منتظر باشند که انسان خلاق جای خود را باز کند بلکه باید به آنها کمک کنیم و زمینه ها و ابزاری فراهم کنیم که تک تک آنان بتوانند جای خود را در جامعه پیدا کنند. اگر هنرمند را به حال خود رها کنیم، وضعیت به همین صورت باقی خواهد ماند.